Σύγχρονες πολυκατοικίες και κατασκευές.

 

Πλήρης ἀνοικοδόμηση στήν ὁδό Τσιμισκῆ.
(Φωτογραφία τοῦ 2004)

 

Ἐξάντληση τῶν ὁρίων τοῦ χώρου στήν ὁδό Μιχαήλ Καραολῆ.
(Φωτογραφία τοῦ 2004)

 

Μεταφορά σύγχρονου διεθνοποιημένου περιβάλλοντος στή γωνία τῶν ὁδῶν Μιχαήλ Καραολῆ καί Σμύρνης.
(Φωτογραφία τοῦ 2004)

 

Σωρεία χρήσεων στήν ὁδό Δαγκλῆ.
(Φωτογραφία τοῦ 2004)

 

Μεγάλη κάλυψη καί μεγάλα ὕψη στό δομημένο περιβάλλον τοῦ Ἀστικοῦ συνοικισμοῦ.
(Φωτογραφία τοῦ 2004)

 

Ἀνέγερση μέ μεγάλα ὕψη στή συνοικία Μουχατζήρ.
(Φωτογραφία τοῦ 2005)

 

Νέες πολυκατοικίες κοντά στήν περιοχή τοῦ Σταθμοῦ.
(Φωτογραφία τοῦ 2004)

 

Ἀνέγερση πολυκατοικιῶν κοντά στήν περιοχή τοῦ Σταθμοῦ.
(Φωτογραφία τοῦ 2004)

Ἄποψη τοῦ δομημένου περιβάλλοντος στή Νέ­α Πόλη τό 2006. Εἶναι χαρακτηριστική ἡ διαφορά κλίμακος μεταξύ τῆς προσφυγικῆς κατοικίας καί τῶν σύγχρονων πολυκατοκιῶν. 

Ἡ ἀπογείωση τῆς ἐθνικῆς οἰκονομίας ἀπό τά μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ 1950 δέν ἀκολουθήθηκε μέ τόν ἴδιο ρυθμό ἀπό τίς πόλεις τῆς Θράκης. Ἡ περιθωριοποίηση καί ἡ οἰκονομική παρακμή τῆς Θράκης καθυστέρησαν τήν ἀνοικοδόμηση στίς πόλεις της. Τίς δεκαετίες τοῦ 1950 καί 1960, ὅταν ἡ χώρα ἀντιμετώπιζε ἀποτελεσματικά τό ὀξύ στεγαστικό πρόβλημα πού κληροδότησαν οἱ καταστροφές τῆς δεκαετίας τοῦ 1940 καί ἡ ἀστικοποίηση πού ἐπέβαλε ἡ μεταπολεμική ταχύρυθμη ἀνάπτυξη, οἱ πόλεις τῆς Θράκης παρέμειναν ὅπως εἶχαν διαμορφωθεῖ στίς ἀρχές τοῦ 20^οῦ αἰώνα καί τόν μεσοπόλεμο. Ὡστόσο, στά τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 1970 ἡ πόλη τῆς Ξάνθης βρέθηκε σέ πλήρη ἀναπτυξιακή πορεία μέ τήν ἐγκατάσταση στρατιωτικῶν καί φοιτητῶν, οἱ ὁποῖοι προξένησαν ἔντονη ζήτηση κατοικίας. Παράλληλα, ἡ ἐγκατάσταση πληθυσμῶν ἀπό τήν περιφέρεια ἐνίσχυσε τή ζήτηση. Ἡ ἀπάντηση ἦταν, βέβαια, ἡ πολυκατοικιοποίηση, ἡ ὁποία εἶχε ἤδη ἐπιβληθεῖ ὡς ἐπιτυχές μοντέλο στέγασης τῶν ἀστικῶν πληθυσμῶν τῆς ὑπόλοιπης χώρας. Τό σύστημα τῆς ἀντιπαροχῆς εἶχε ἀποδειχθεῖ ἐξαιρετικά ἀποτελεσματικό γιά τήν παραγωγή σύγχρονων κατοικιῶν, ὥστε οἱ ἑλληνικοί πληθυσμοί νά στεγασθοῦν μέ ὑψηλό ποσοστό ἰδιοκατοίκησης.

 Ἡ πολυκατοικιοποίηση τῶν ἑλληνικῶν πόλεων συνέβη σέ ἐποχή πού ἐπικράτησε ἡ ἀντίληψη ὅτι ὁ λαϊκός πολιτισμός ἦταν πιά ξεπερασμένος. Τόσο, ὥστε οἱ νέες μορφές στό δομημένο περιβάλλον ἔπρεπε νά συμφωνοῦν μέ τήν ἀντίληψη τοῦ μοντέρνου. Παράλληλα, ἡ ἐξασφάλιση εἰσοδήματος καί κέρδους στούς ἰδιοκτῆτες γῆς, ἀλλά καί τά ὑψηλά κέρδη πού πραγματοποιοῦσαν οἱ ἐργολάβοι ἐπέβαλαν τήν χωρίς ὅριο ἐκμετάλλευση τοῦ χώρου. Ἡ ἐπιλογή λοιπόν τῆς ἀνοικοδόμησης σέ ὑψηλή πυκνότητα, πού ἱκανοποιοῦσε ἀμφότερους τούς ἰδιοκτῆτες καί τούς ἐργολάβους, κατέληξε σέ ἀρνητικό ἀποτέλεσμα γιά ὅλες τίς ἑλληνικές πόλεις. Δημιουργήθηκε ἕνα ἄξενο ἀστικό περιβάλλον ὑψηλῶν κτηρίων σέ ὅλο τό μῆκος τῶν στενῶν ὁδικῶν ἀξόνων. Ἡ καταχρηστική ἐφαρμογή τῶν ὅρων δόμησης καί οἱ ἀνεξέλεγκτες ὑπερβάσεις ἐπιβάρυναν τόν ἀστικό χῶρο σέ βαθμό πού ἔγινε ἄσχημος καί καταπιεστικός. Τά βιοκλιματικά στοιχεῖα ἀγνοήθηκαν, ἡ αἰσθητική ξεχάσθηκε, περιοχές χωρίς ὀρθολογική ρυμοτομία ἀνοικοδομήθηκαν, ὁ δημόσιος χῶρος ἔπαψε νά ὑπάρχει. Ἀλλά καί ἡ συνεχής παραγωγή νέων κατοικιῶν ἀπαξίωσε τό ἱστορικό περιβάλλον. Ἡ αἰσθητική τοῦ δομημένου περιβάλλοντος στόν ἑλλαδικό χῶρο εἶναι πλέον ἑνιαία καί οἱ ἑλληνικές πόλεις ἔχασαν σέ μεγάλο βαθμό τόν χαρακτήρα καί τήν ἰδιαίτερη ἀτομικότητα πού τίς ξεχώριζε. Ἀλλά καί ἡ προστασία συγκεκριμένων κτισμάτων πού κηρύσονται διατηρητέα δημιουργεῖ ἀσύμμετρες πραγματικότητες. Ἡ πόλη τῆς Ξάνθης εὐτύχησε νά ἀποφύγει γιά τό παλιό τμῆμα της τή μοίρα αὐτή.